Juliusz Prawdzic-Tell na swej stronie wandaluzja.pl tworzy nową mitologię polską na bazie własnych wymysłów, luźnych skojarzeń i wybiórczego doboru faktów. Rzadko podaje źródła swych rewelacji. Jego teksty to bezładny zapis myśli, bez stylu, bez porządku, bez sensu.

W dobie anonimowego hejtu w Sieci, używania pseudonimów i fake kont, nie swoich zdjęć jako awatarów w profilach, ja jako admin tejże strony zrobię krok w tył i po staromodnemu umieszczam tu swoje CV, żeby było wiadomo who is who.

Jestem przekonany, że nawet w Sieci warto być kimś, a nie anonimem, czyli nikim. Uważam, że nie mam się czego wstydzić, a nawet więcej, mam sporo satysfakcji z tego, co udało mi się osiągnąć do tej pory. Mam też wiele planów i celów, które mam nadzieję jeszcze uda mi się zrealizować.

Znany onegdaj bloger Gajowy Marucha, czyli Mirosław Jan Wiechowski, obecnie emeryt na emigracji w Szwecji, udostępniający kiedyś na swoich stronach turbolechickie książki Winicjusza Kossakowskiego, Lubomira Czupkiewicza, Tadeusza Millera, czy Janusza Bieszka, okazał się kato-narodowym panslawistą. Z upływem lat, widocznie zatęsknił na starość na emigracji za choinką, która niestety jest dość późnym zapożyczeniem od protestantów, a w jego przekonaniu była zawsze symbolem polskiej tradycji.

Na forumezo.pl niejaki Siliperius przytacza link do bloga innego anonima Khaliperiusa oceniającego moją książkę "Bogowie Słowian" jako.. pseudonaukową.

Robert Jurszo w swoim artykule pt. "Imperium Lechitów – pseudohistoryczny mit", z dnia 2 czerwca 2016, umieszczonym w dziale "Kobieta" na WP, dzięki stosowaniu wielu zabiegów, wybiórczego podejścia do faktów i licznym manipulacjom, próbuje ośmieszyć teorię Wielkiej Lechii. 

https://opinie.wp.pl/imperium-lechitow-pseudohistoryczny-mit-6126042020735105a

Książki Tomasza J. Kosińskiego znajdują się w wielu zbiorach bibliotecznych na świecie, a konkretne biblioteki, które nabyły pozycje tego autora można znaleźć na portalu Worldcat. 
http://worldcat.org/identities/lccn-n2011029175/

Miałem nie kopać klęczącego przed ruskim kacapem Opolczyka, bo żal mi się go kiedyś zrobiło, jak nawet oczerniany przez niego Cz. Białczyński, wziął go w obronę w iście słowiańskim stylu (za co mu chwała) w konflikcie z kościołem katolickim po zadymach na Ślęży.